09EM15 Lab42 Utopia_Eutopia_Dyst(r)opia; Pros+hetics

Τμήμα Αρχιτεκτονων ΑΠΘ, Χειμερινό Εξάμηνο

09ΕΜ15 | Lab42 Ουτοπία_Ευτοπία_Δυστ(ρ)οπία.

Θέμα εξαμήνου: Prosthetics

C O N T R I B U T O R S

ΜΑΡΙΑ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗ // Καθηγήτρια Α.Π.Θ., Διδάκτορας Πανεπιστημίου Bath, NOMAD

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΟΡΑΣ // Αρχιτέκτονας Α.Π.Θ., MSc Ε.Μ.Π., Υποψήφιος Διδάκτορας Α.Π.Θ. aether:arch
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΟΥΡΔΟΥΚΗΣ // Αρχιτέκτονας Α.Π.Θ., MSc St. Louis Washington, Διδάκτορας Α.Π.Θ., Principal object-e architecture
ΦΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ // Αρχιτέκτονας ΑΠΘ, MArch, MSc IaaC Barcelona
ΕΥΤΥΧΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ // Βιολόγος / Designer, Msc Π.Θ., Computational Instructor στο Decode Fab Lab
ΙΩΑΝΝΑ ΣΥΜΕΩΝΙΔΟΥ // Λέκτορας TU Graz, MSc Α.Α, Υποψήφια Διδάκτορας Α.Π.Θ..
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΡΑΠΤΖΙΑΝ // Αρχιτέκτονας ΑΠΘ, MSc Bartlett UCL,Υποψήφια Διδάκτορας Α.Π.Θ.

Lab_42

Η απάντηση σε ένα ερώτημα είναι σε μέρες ανθρώπινης, πολιτιστικής και οικολογικής κρίσης το ίδιο ευάλωτη όσο και η εγκυρότητα του ίδιου του ερωτήματος. Το Lab_42 θα επικεντρωθεί στην επινόηση ερωτημάτων της αρχιτεκτονικής του μετά – ανθρωποκαινού μέσα από μια κριτική στάση απέναντι στο σχήμα ουτ(ρ)οπία/ευτ(ρ)οπία/δυστ(ρ)οπία και απέναντι στην απομονωτική και παραπλανητική χρήση σύγχρονων τεχνολογιών. Το εργαστήριο σχεδιασμού θα επικεντρωθεί τόσο στον προσδιορισμό του ερωτήματος μιας αρχιτεκτονικής που θα έρθει, όσο και στον προσδιορισμό μιας μεθοδολογίας σχεδιασμού που ως εξατομικευμένη θα είναι το εγχείρημα και ο στόχος κάθε φοιτητή και φοιτήτριας ξεχωριστά. Ενδιάμεσο ερώτημα του εργαστηρίου θα αποτελέσει ο επαναπροσδιορισμός και η ριζοσπαστικοποίηση της χρήσης τόσο των σύγχρονων όσο και των λιγότερο σύγχρονων, ψηφιακών και αναλογικών μέσων, τεχνικών και τεχνολογιών αλλά και η διευκρίνιση, διερεύνηση του ρόλου τους τόσο σε σχέση με την ανάπτυξη της σύγχρονης προβληματικής του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού όσο και της μεθοδολογίας αυτού όχι μόνο ως εργαλείου αναπαράστασης αλλά και ως μέσου έρευνας.

Κρίσιµα ζητήµατα που θα εξεταστούν:

•Η προβληματική της έννοιας του μεγέθους της κλίμακας τόσο σε επίπεδο σχεδιασμού όσο και σε επίπεδο επέμβασης. Συνέπειες, προκαταλήψεις και προϋποθέσεις που μεταφέρονται στο σχεδιασμό.

•Ο σχεδιασμός και ο προγραμματισμός ως ορίζοντας για την κατανόηση των αστικών αντιπαραθέσεων και των πολιτιστικών διαφορών

•Η υλικότητα ως πεδίο ετερόκλητων συγκλίσεων.

Πλαίσιο / προσδοκίες / επιθυµίες:

•(Ανταπο)κρίσεις του πραγματικού.

•Περιγράμματα μιας αρχιτεκτονικής που έρχεται. Ζώνες συμπάθειας νέων αρχιτεκτονικων εκφράσεων, λεξιλογίων και υλικών για τη διαμόρφωση πρωτοφανών / αποκαλυπτικών χωρικών εμπειριών. Ανώνυμα υλικά, ρομπότ, μηχανική (εκ)μάθηση

•Διερεύνηση της ανάγκης προσωπικής έκφρασης και δημιουργίας προσωπικού αρχιτεκτονικού λεξιλογίου

•Επαναπροσδιορισμός υφιστάμενων κατασκευασμένων μύθων (μύθος του οικολογικού, του ψηφιακού, του αναλογικού, του βιολογικού, της παράδοσης, της τ(ρ)οπικότητας, της παγκοσμιοποίησης, της ταυτότητας, της δημιουργίας, της καινοτομίας, της διεπιστημονικότητας, της υποκειμενικότητας, της αντικειμενικότητας, της υπερκειμενικότητας, του bottom-up και του top-down, του Internet of Things, των big data, του μετα-ανθρώπου (posthuman), του μη-ανθρώπινου (nonhuman)…του του)

Λέξεις κλειδία:

προσωπικοποίηση, εξατομίκευση, ετερότητα, ποικιλότητα, υλικότητα, open-ended, ανώνυμα υλικά, αντιπαράθεση, σύγκρουση, ανθρωπόκαινο